Sakrament Pokuty 

O sakramencie pokuty

Co to jest sakrament pokuty?

Sakrament pokuty jest ustanowiony przez Jezusa Chrystusa dla pojednania wiernych z Bogiem, gdyby po chrzcie popadli w grzechy.

Kiedy Jezus Chrystus ustanowił ten sakrament?

Jezus Chrystus ustanowił ten sakrament głównie wtedy, gdy na uczniów swoich, zebranych po Jego zmartwychwstaniu w jednym miejscu, tchnął i tak do nich przemówił: "Weźmijcie Ducha Świętego, którymkolwiek odpuścicie grzechu, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są zatrzymane".

Na jaki sposób Jezus Chrystus ustanowił ten sakrament?

Jezus Chrystus ustanowił ten sakrament jako trybunał, w który sędzią jest spowiednik; oskarżycielem i świadkiem jest sam grzesznik pokutujący; przedmiotem, o który toczy się sąd, są grzechy, popełnione po chrzcie, które człowiek pokutujący wyznaje.

Kto jest uprawnionym szafarzem sakramentu pokuty?

Uprawnionym szafarzem sakramentu pokuty jest kapłan, należycie zatwierdzony do słuchania spowiedzi; a wszyscy wierni mogą się ze swoich grzechów spowiadać przed każdym kapłanem należycie zatwierdzonym, bez względu na jego obrządek.

Z jakich części składa się ten sakrament?

Sakrament ten składa się z dwóch części, czyli z aktów penitenta, tj, żalu za grzechy, ze spowiedzi i zadośćuczynienia, i z rozgrzeszenia udzielonego przez upoważnionego kapłana; tamte stanowią jakby materię sakramentu, a rozgrzeszenie jest jego formą.

Jakim sposobem w trzech aktach penitenta mieści się zarówno rachunek sumienia jako też postanowienie poprawy?

W trzech aktach penitenta mieści się zarówno rachunek sumienia jako też postanowienie poprawy, ponieważ wszystkie akty musi poprzedzać rachunek sumienia, a żal za grzechy ani się pomyśleć nie da bez postanowienia poprawy.

Które grzechy stanowią konieczną materię tego sakramentu?

Materią konieczną tego sakramentu stanowią grzechy śmiertelne, popełnione po chrzcie, które jeszcze nigdy nie były wprost odpuszczone na mocy władzy kluczów.

Dlaczego te grzechy nazywamy materią konieczną tego sakramentu?

Te grzechy nazywamy materią konieczną tego sakramentu, ponieważ istnieje ścisły obowiązek spowiadania się z nich.

Które grzechy są materią dowolną i dostateczną tego sakramentu?

Materią dowolną i dostateczną tego sakramentu są grzechy, popełnione po chrzcie, bądź powszednie, bądź też śmiertelne, z których się penitent już spowiadał, bezpośrednio odpuszczone mocą sakramentalnego rozgrzeszenia.

Dlaczego te grzechy nazywamy materią dowolną i dostateczną tego sakramentu?

Te grzechy dlatego nazywamy materią dowolną i dostateczną tego sakramentu, ponieważ wprawdzie można się z nimi udawać do świętego trybunału, a nawet dobrze jest, żebyśmy tak czynili, ale nikt nie jest do tego obowiązany.

O aktach penitenta - rachunku sumienia

Co powinien uczynić penitent, zanim przystąpi do trybunału pokuty sakramentalnej?

Zanim penitent przystąpi do trybunału pokuty sakramentalnej, powinien odbyć rachunek sumienia.

Co to jest rachunek sumienia?

Rachunek sumienia jest to staranne zbadanie grzechów, które się popełniło od ostatniej dobrej spowiedzi.

Jak się robi rachunek sumienia?

Rachunek sumienia robi się tak: wezwawszy pomocy Bożej, należy sobie starannie przywołać na pamięć grzechy, popełnione myślą, mową , uczynkiem lub zaniedbaniem dobrego przeciwko przykazaniom Bożym i kościelnym oraz przeciwko obowiązkom swego stanu.

Nad czym należy się zastanowić w tym rachunku sumienia?

W tym rachunku sumienia należy się zastanowić nad liczbą i rodzajem grzechów oraz nad ich okolicznościami, zmieniającymi rodzaj grzechów.

Które okoliczności, zmieniające rodzaj grzechów, trzeba koniecznie wyznać?

Rodzaj grzechu zmieniają i musza być wyznane takie okoliczności, przez które albo grzech powszedni staje się śmiertelnym, np. kłamstwo ze znaczna krzywdą bliźniego, albo też grzech śmiertelny powiela się (np. kradzież rzeczy świętej, albo popełniona w miejscu świętym).

O żalu za grzechy i mocnym postanowieniu poprawy

Co to jest żal za grzechy?

Żal za grzechy jest to boleść duszy i znienawidzenie popełnionych grzechów z mocnym postanowieniem nie grzeszenie więcej.

Co to jest mocne postanowienie nie grzeszenie więcej?

Mocne postanowienie nie grzeszenia więcej jest to szczera wola nie popełniania grzechów i unikania według możności sposobności do nich.

Jaki powinien być żal za grzechy?

Żal za grzechy powinien być wewnętrzny, nadprzyrodzony, nade wszystko i powszechny.

Co to jest żal wewnętrzny?

Żal wewnętrzny jest to taki żal, który nie tylko objawia się w słowach, lecz rodzi z serca.

Co to jest żal nadprzyrodzony?

Żal nadprzyrodzony jest to taki żal, który człowiek wzbudza pod wpływem łaski z pobudek nie ludzkich, lecz nadprzyrodzonych, czyli takich, które człowiek pojmuje z wiary w sposób nadprzyrodzony.

Co to jest żal nade wszystko?

Żal nade wszystko jest to taki żal, którym nienawidzimy grzechu bardziej, niż wszystkiego innego.

Co to jest żal powszechny?

Żal powszechny jest to taki żal, który obejmuje wszystkie grzechy popełnione po chrzcie, a jeszcze bezpośrednio nie odpuszczone przez władzę kluczów.

Co należy czynić, jeżeli penitent ma tylko grzechy powszednie, albo śmiertelne już bezpośrednio odpuszczone?

Jeżeli penitent ma tylko grzechy powszednie, albo śmiertelne już bezpośrednio odpuszczone, wystarczy i trzeba wzbudzić akt żalu za niektóre z nich albo przynajmniej za jeden.

Iloraki może być żal za grzechy?

Żal za grzechy może być albo doskonały i ten nazywamy skruchą, albo też mniej doskonały.

Co to jest żal doskonały?

Żal doskonały jest to boleść z powodu grzechów i znienawidzenie ich z pobudki miłości, czyli dlatego, że się obraziło Boga, który jest dobrem najwyższym i miłości najgodniejszym.

Jaki skutek wywiera żal doskonały?

Żal doskonały natychmiast gładzi grzechy i jedna człowieka z Bogiem nawet poza sakramentem pokuty, ale nie bez pragnienia sakramentu, które mieści się w takim żalu.

Co to jest żal mniej doskonały?

Żal mniej doskonały jest to boleść z powodu grzechów popełnionych i nadprzyrodzone znienawidzenie ich, zazwyczaj płynące bądź z myśli o szkaradzie grzechu, bądź z bojaźni piekła i kar.

Jaki żal wystarczy do ważnego przyjęcia sakramentu pokuty?

Do ważnego przyjęcia sakramentu pokuty wystarczy żal mnie doskonały, choć pożądany jest żal doskonały.

Jaki grzech popełnia ten, kto świadomie przystępuje do sakramentu pokuty bez żadnego żalu za grzechy?

Kto świadomie przystępuje do sakramentu pokuty bez żadnego żalu za grzechy, nie tylko nie otrzymuje odpuszczenia grzechów, z których się spowiadał, lecz popełnia ciężki grzech świętokradztwa.

O spowiedzi

Co to jest spowiedź?

Spowiedź jest to wyznanie grzechów przed kapłanem, upoważnionym do spowiadania, w celu otrzymania od niego rozgrzeszenia.

Dlaczego Jezus Chrystus postanowił, byśmy się spowiadali i w ten sposób otrzymywali odpuszczenie grzechów?

Jezus Chrystus dlatego postanowił, byśmy się spowiadali i w ten sposób otrzymywali odpuszczenie grzechów, żeby się grzesznik upokorzył i przed kapłanem jako sędzią i lekarzem odsłonił swoje złe uczynki i potrzeby, celem otrzymania należnej pokuty i wysłuchania stosownych rad.

Jaka winna być spowiedź dla ważnego przyjęcia sakramentu pokuty?

Dla ważnego przyjęcia sakramentu pokuty spowiedź musi się odbyć słowami, albo przynajmniej w taki sposób, który by starczył za słowa, oraz być zupełna.

Kiedy spowiedź jest zupełna?

Spowiedź jest zupełna, gdy penitent na niej wyznaje wszystkie grzechy śmiertelne, jeszcze nie odpuszczone bezpośrednio, które sobie przypomina po starannym rachunku sumienia, oraz podaje ich liczbę, rodzaj i okoliczności, które zmieniają rodzaj grzechu.

Co powinien robić człowiek, który nie pamięta, ile razy popełnił grzech ciężki?

Kto nie pamięta liczby grzechów śmiertelnych, winien podać liczbę zbliżoną do prawdziwej, dodając słowo "mniej więcej" lub "około".

Co należy czynić, jeżeli kto bez własnej winy opuścił na spowiedzi grzech śmiertelny?

Jeżeli kto opuścił na spowiedzi bez własnej winy grzech śmiertelny, wówczas sakrament jest ważny i grzech odpuszcza się pośrednio, ale penitent winien grzech opuszczony, gdy go sobie przypomni, wyznać na najbliższej spowiedzi.

Jaki grzech popełnia ten, kto z własnej winy zamilcza grzech śmiertelny na spowiedzi?

Kto z własnej winy zamilcza grzech śmiertelny na spowiedzi, nie tylko nie odnosi żadnego pożytku ze spowiedzi, lecz nadto popełnia ciężki grzech świętokradztwa.

Co powinien uczynić ten, kto z własnej winy zamilczał grzech śmiertelny na spowiedzi, albo spowiadał się z grzechów śmiertelnych bez należytego żalu?

Kto z własnej winy zamilczał grzech śmiertelny na spowiedzi, albo spowiadał się z grzechów śmiertelnych bez należytego żalu, musi powiedzieć, na ilu spowiedziach to popełnił, ile przyjął świętokradzkich Komunii, musi powtórzyć wszystkie grzechy śmiertelne, zamilczane na owych spowiedziach, oraz wyznane, i wyspowiadać się zarazem ze wszystkich innych grzechów śmiertelnych, które może później popełnił.

Jaka nadto winna być spowiedź dla dozwolonego przyjęcia sakramentu pokuty?

Dla dozwolonego przyjęcia sakramentu pokuty spowiedź winna być nadto pobożna i pokorna, tak, żeby penitent krótko i jasno, a pokornie, prosto i szczerze, bez słów niepotrzebnych, wyznał swoje grzechy, nie usprawiedliwiał ich, nie umniejszał ich ani nie powiększał, i przyjął upomnienia od spowiednika.

O zadośćuczynieniu

Co to jest zadośćuczynienie?

Zadośćuczynienie jest to pokuta za grzechy wyznane na spowiedzi, nałożona przez spowiednika, która przez zasługi Jezusa Chrystusa, przydzielone wyrokiem sakramentalnym, ma szczególną moc gładzenia kary doczesnej za grzechy.

W jakim celu spowiednik zadaje pokutę?

Spowiednik, ile mu podaje duch i roztropność, stosownie do jakości grzechów i do możności penitentów, zadaje zbawienną i odpowiednią pokutę, nie tylko dla straży nowego życia i na pomoc słabościom, lecz także jako karę za dawne grzechy i na poprawę.

Kiedy penitent powinien odprawić pokutę, zadaną przez spowiednika?

Jeżeli spowiednik nie wyznaczył czasu na odprawienie pokuty, penitent niech się stara odprawić zadaną pokutę jak najrychlej.

Co ma czynić penitent, jeżeli pokuty, zadanej przez spowiednika, albo zupełnie nie może odprawić albo tylko z wielką trudnością?

Jeżeli pokuty, zadanej przez spowiednika, albo zupełnie nie może odprawić albo tylko z wielką trudnością, winien to spowiednikowi powiedzieć pokornie i prosić go o zamianę na coś innego.

O rozgrzeszeniu sakramentalnym

Co to jest rozgrzeszenie sakramentalne?

Rozgrzeszenie sakramentalne jest to ta czynność, mocą której spowiednik penitentowi, który się należycie wyspowiadał i za grzechy żałuje, odpuszcza grzechy w imię Jezusa Chrystusa, wymawiając przepisane słowa rozgrzeszenia.

Czy spowiednik może odmówić rozgrzeszenia sakramentalnego albo je odroczyć?

Spowiednik rozgrzeszenia sakramentalnego może i musi odmówić tylko wtedy, jeżeli sobie wyrobił roztropny sąd, że penitent na pewno nie jest tak usposobiony, jak być powinien; czasem jednak spowiednik dla słusznej przyczyny może rozgrzeszenie sakramentalne odłożyć na później, zwłaszcza jeżeli się penitent na to godzi, żeby się mógł lepiej usposobić czyli przygotować.

Czy spowiednik jest obowiązany do zachowania sakramentalnej tajemnicy?

Spowiednik jest surowo obowiązany do najściślejszej tajemnicy. I nie tylko nie może wyjawić grzechów, które słyszał na spowiedzi, lecz musi się także jak najbardziej wystrzegać, żeby ani słowem, ani znakiem, ani żadnym innym sposobem i dla żadnej przyczyny nie zdradził grzesznika w czymkolwiek; co więcej, spowiednikowi zabronione jest ponadto robienie użytku z tego, czego się dowiedział na spowiedzi ze szkodą penitenta; musi też być wykluczone wszelkie niebezpieczeństwo wyjawienia; również przełożeni, którzy w danej chwili pełnią swój urząd, oraz spowiednicy, którzy później zostają przełożonymi, nie mogą w żaden sposób przy zewnętrznym kierownictwie posługiwać się znajomością grzechów, nabytą na spowiedzi.

Kto prócz spowiednika ma podobny obowiązek?

Prócz spowiednika podobny obowiązek mają wszyscy ci, którzy w jakikolwiek sposób dowiedzieli się czegoś ze spowiedzi sakramentalnej.

O skutkach sakramentu pokuty i o odpustach

Jakie są skutki sakramentu pokuty, gdy penitent po należytym przygotowaniu i z należytym usposobieniem w sercu wyspowiadał się z grzechów śmiertelnych jeszcze nie odpuszczonych?

Gdy penitent po należytym przygotowaniu i z należytym usposobieniem w sercu wyspowiadał się z grzechów śmiertelnych jeszcze nie odpuszczonych, wówczas przez ten sakrament:

• odpuszcza mu się wina i kara wieczna, oraz, przynajmniej częściowo, kara doczesna za grzechy;

• zasługi penitenta, uśmiercone przez grzech, odżywają, to jest odzyskują na nowo tę skuteczność dla żywota wiecznego, którą miały przed popełnieniem grzechu;

• udziela mu się osobliwa łaska do unikania grzechów na przyszłość.

Jakie są skutki sakramentu pokuty, gdy penitent, należycie przygotowany i z należytym usposobieniem w sercu wyspowiadał się tylko z grzechów powszednich albo z takich grzechów śmiertelnych, które już mu były odpuszczone?

Gdy penitent po należytym przygotowaniu i z należytym usposobieniem w sercu wyspowiadał się tylko z grzechów powszednich albo z takich grzechów śmiertelnych, które już mu były odpuszczone, wówczas sakrament pokuty odpuszcza grzechy powszednie, pomnaża łaskę uświęcającą, pomaga do unikania grzechów na przyszłość i skuteczniej maże dług kary doczesnej za grzechy.

Czy przez rozgrzeszenie sakramentalne i odprawienie pokuty zadanej na spowiedzi odpuszcza się zawsze cała kara doczesna za grzechy?

Przez rozgrzeszenie sakramentalne odprawienie pokuty, zadanej na spowiedzi, nie zawsze odpuszcza się cała kara doczesna za grzechy, ale można dostąpić jej odpuszczenie przez inne pokuty dobrowolne, głównie zaś przez Odpust.

Co to jest odpust?

Odpust jest to darowanie wobec Boga kary doczesnej, należnej za grzechy, już odpuszczone co do winy; tego odpuszczenia kar doczesnych udziela Kościół poza sakramentem pokuty.

W jaki sposób Kościół przez odpusty daruje karę doczesną za grzechy?

Kościół przez odpusty daruje karę doczesną za grzechy w ten sposób, że żywym przez zwolnienie, a umarłym przez modlitwę przydziela nieskończone zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa i nieprzebrane zadośćuczynienia Najśw. Maryi Panny, stanowiące skarb duchowny Kościoła.

Kto może nadawać Odpusty?

Odpusty może nadawać Ojciec Święty, któremu Chrystus Pan powierzył szafarstwo całym skarbem duchownym Kościoła; mogą to czynić także inni, którym tej władzy udzielił bądź sam Ojciec Święty, bądź prawo kościelne, np. biskupi.

Ilorakie są odpusty?

Odpusty są dwojakie: zupełne, czyli odpuszczenie całej kary doczesnej za grzechy, i cząstkowe, czyli odpuszczenie tylko części kary doczesnej za grzechy.

Co to znaczy, gdy się mówi, że został nadany odpust zupełny?

Gdy się mówi, że został nadany odpust zupełny, znaczy to, że jeśli go kto nie może zyskać w zupełności, to jednak może go dostąpić cząstkowo, zależnie od warunków, które posiada.

Czego potrzeba, żeby ktoś mógł zyskać dla siebie odpusty?

Żeby ktoś mógł zyskać dla siebie Odpusty, potrzeba, żeby:

• był ochrzczony i nie ekskomunikowany;

• miał przynajmniej ogólną intencję ich dostąpienia;

• należycie wypełnił przepisane uczynki;

• był w stanie łaski, przynajmniej na końcu przepisanych uczynków, i nie był przywiązany do żadnego grzechu powszedniego, gdy idzie o uzyskanie Odpustu zupełnego.

Za kogo może ofiarować Odpusty ten, kto je zyskuje?

Kto zyskuje Odpusty, może – o ile inaczej nie jest postanowione – wszystkie odpusty, nadane przez Ojca Świętego, ofiarować za dusze w czyśćcu; za inne zaś osoby żyjące nie może on ofiarować żadnych Odpustów.